Leesautobiografie

Vooraleer ik begin wil ik al zeggen dat ik nooit graag gelezen heb. Als ik een boek moet lezen, stel ik dat het liefst zo lang mogelijk uit tot de week voor de deadline. Dan is het alle hens aan dek en lees ik dat het een lieve lust is.

Eerste boekervaring

Mijn eerste boekjes waren niet van een hoogstaande kwaliteit. Zolang er meer tekeningen als tekst in stonden, vond ik het best. Zeker de boekjes waarbij je iets mocht opendoen en iets kon voelen vielen bij mij in de smaak. Dit deed ik het liefst met iemand aan mijn zijde, mijn mama bijvoorbeeld. Als baby en als kleuter kreeg ik nooit verhaaltjes voorgelezen voor het slapengaan maar dat vond ik niet erg. Het heeft zelfs lang geduurd vooraleer ik sprookjes leerde kennen. Ik herinner me vaag dat we die te horen kregen op school. Maar ook toen al had ik wel betere dingen te doen dan boekjes te bekijken of naar verhaaltjes te luisteren.

Eerste leeservaring

In de lagere school las ik enkel de boeken die me opgelegd waren, nog steeds trouwens. Dit kwam vooral door mijn groeiende interesse in voetbal. Voetbal was en is nog vaak het enige waaraan ik kon denken. We hadden wel de vaste afspraak om een dag in de week naar de bibliotheek te gaan. Zoals velen van mijn klas passeerde ik de echte boeken en ging ik recht op de bak met prentenboeken af. Dit deed ik maar om één reden: ‘Waar Is Wally?’ Er waren slechts drie van deze boeken in onze plaatselijke bib en als je er één kon bemachtigen, was je voor een week de koning van de klas. Dat was ongeveer het enige boek dat ik op dat moment vrijwillig wou lenen uit de bib. In de laatste jaren van de lagere school waren we vrijer in onze boekenkeuze. Het was ook toen dat ik van mijn favoriete boeken heb ontdekt: ‘Torak en Wolf’ van Michelle Paver. Het was een dik boek maar wel aangrijpend en verrijkend.

Leesnachtmerrie

Vanaf de middelbare school moesten we boeken lezen in een razend tempo. Het ene (slechte) boek na het andere. We kregen een lange lijst met mogelijke boeken en daaruit moesten we telkens kiezen. Op de een of andere manier had ik elke keer het gevoel dat ik het slechts mogelijke boek gekozen had. Die momenten dat ik met mijn vader naar de bib ging met die lijst in de hand zal ik me altijd herinneren. De irritatie werd met het afgekeurde boek groter bij hem. Zo werd ik uiteindelijk gedwongen om een slecht boek te kiezen. Het was altijd een worsteling om door elk boek door te komen. Zo kwam ik al worstelend door mijn leesnachtmerrie in de eerste jaren. Later kwamen dan de boekentoppers. Aanvankelijk waren ook dit barslechte boeken en begon mijn nachtmerrie opnieuw. Het enige voordeel was dat ik niet met mijn vader een boek moest kiezen in de bib.

Ontwakening

Sinds twee jaar geleden krijgen we eindelijk degelijke boeken voorgeschoteld. Ze worden wel nog altijd afgewisseld met minder goede boeken maar ook die zijn aanvaardbaar. Het waren voor mij onbekende boeken van bekende schrijvers en dat vond ik wel interessant.

Het was echter wel pas vanaf vorig jaar dat ik echt tevreden ben met de boekenkeuze van de school. Zowel ‘De Helaasheid der Dingen’ als ‘Leven van Pi’ waren boeken van hoge kwaliteit naar mijn mening. Het beste boek dat we vorig jaar voorgeschoteld kregen was naar mijn mening ‘Post voor Mevrouw Bromley’. Het was veruit het dikste boek dat ik ooit gelezen heb maar ook het boek dat ik het snelst had uitgelezen. Het was bijzonder moeilijk om te stoppen met lezen, zelfs op het einde van een hoofdstuk. Dit boek zal ik nooit vergeten.

Ook dit jaar zijn we al aardig begonnen met ‘De Aanslag’ van Harry Mulisch. Zeer interessant boek over de oorlog. Het is helemaal geen cliché-boek over de oorlog zoals er waarschijnlijk duizenden bestaan en dat maakt het voor mij altijd aangenamer om te lezen dan een minder origineel boek.

Maar, zoals ik in het begin al vermeld heb, lees ik nog altijd alleen de boeken die mij opgelegd worden en ik denk niet dat dit rap zal veranderen. Ik ben nooit een fervent lezer zoals mijn vader geweest en zal dat ook nooit worden vrees ik.